Całe życie pod górę

Poniedziałek, 31 grudnia 2012 · dodano: 02.01.2013 | Komentarze 0

Pokaż trasę GPS#lat=50.058022111833&lng=19.891817127075&zoom=13&maptype=ts_terrain
Nie mogę jeszcze biegać, ale dostałam pozwolenie na rower i postanowiłam je wykorzystać ;) Dzisiaj tylko na Kopiec Piłsudskiego pożegnać stary rok, a o tym jaki to był rok będzie w dalszej części.
Jak zauważyliście moje życie już nie kręci się wokół roweru, jednak czasem coś pokręcę i bardzo się z tego cieszę. Patrząc na początek sezonu, można by powiedzieć, że rok zaczął się całkiem nieźle. Pomimo wiecznego zabiegania, znalazłam trochę czasu na starty w barwach UJ w MLA,

XC Pychowice
a nawet też w AMPach, gdzie udało mi się całkiem przyzwoicie pojechać i chociaż przez chwilę przypomnieć sobie stare dobre czasy.
[avi]&feature=youtube_gdata[/avi]
Oprócz rowerowych epizodów nie brakło też innych wypraw w ciekawe miejsca. Zwłaszcza ważny będzie dla mnie wyjazd do Gruzji – kraju, w którym się zakochałam i nic mojej miłości do niego nie zmieni. Chociaż wyjazd ten nie dość że ostatecznie był na wariata, bo kolega, z którym miałam jechać w ostatniej chwili zrezygnował, i prawie cały czas w jego trakcie towarzyszyły mi różne dolegliwości (o niektóre zaczęły się już przed wyprawą), to miło go wspominam.

Georgia, my love :)
Poza Gruzją udało mi się też wyskoczyć na kilka dni na Maltę

i do Londynu.

Pojawiły się też niewielkie wypady w skały

oraz jeden bardzo pozytywny wyjazd z liną w Tatry ;)

Resztę czasu spędziłam na różnych praktykach i wyjazdach w teren, w większości z młotkiem w ręce.

I wydawać by się mogło, że już wychodzę na prostą, przynajmniej do czasu naprawy lewego kolana, jednak pod stopami natrafiłam na kolejny uskok, który zaburzył mi tą piękną utopię.
Jak pamiętacie, 2 lata temu miałam pamiętny wypadek, który sporo mi w życiu namieszał, kosztował mnie wiele cierpienia zarówno fizycznego jak i psychicznego. W wyniku pewnych zaniedbań i pominięcia niektórych objawów, które wystąpiły tuż po operacji, żyłam sobie w błogiej nieświadomości o tym, że cały czas w kolanie mam wrednego stwora gronkowcem złocistym zwanego. Bakteria dała o sobie znać tuż po terenówkach w Tatrach i mimo, że została wykryta w wymazie z blizny po przeszczepie, z której zaczął mi się wydostawać różny syf, sprawę nieco zbagatelizowałam biorąc jedynie antybiotyk. Dwie kolejne serie antybiotyku przepisanego przez lekarza nie pomogły i dopiero wizyta u kolejnego lekarza uświadomiła mnie o powadze mojej dolegliwości. Konieczna okazała się artroskopia

podczas której pobrano materiał z kolana do badań mikrobiologicznych oraz usunięto implant piszczelowy mocujący przeszczep więzadła. Pomimo tego, że znowu trafiłam na stół operacyjny, mogę mówić o ogromnym szczęściu, ponieważ bakteria nie dostała się do stawu i poza śrubą nie trzeba było nic usuwać.

Z drugiej jednak strony przeszczepiony ACL nie spełnia całkowicie swojej funkcji, być może z powodu zakażenia. Po operacji nie zostało mi nic innego jak tylko szukać kompromisu pomiędzy jak najlepszą opieką nad nogą, a nie zawalaniem tego czym się zajmuję. Sama operacja i codzienna rehabilitacja nie spowodowały u mnie żadnej rozpaczy, ale poirytowały i wyssały ze mnie spory zapas sił, zabierając czas, którego normalnie tak bardzo mi brakuje.

Dzień po zdjęciu szwów
W związku z moimi podróżami po szpitalnych zakamarkach życzę wszystkim, żeby w Nowym Roku nie tylko z rowerem było w porządku :P

Źródło: velonews.pl